فکر می کنم ... میگم محمدرضا داری خودتو گول میزنی ... می دونی چی کمه، می دونی چقدر اذیت کنندس ... تمام عمرت می خوای به روی خودت نیاری؟ ... این حسرت برات می مونه ... بازم خوبه میتونم خودم را تحلیل کنم در این حد ...
این 5، 6 تا پست آخر رو خوندم، ولی در مورد این آخری، راستش خب من نمیدونم دقیقا در موردِ چی هست، ولی به نظر من اتفاقاتی که روی آدم تاثیر میذارن، فراموش شدنی نیستن و نمیشه همین جوری ندید گرفتشون. باید تحلیلشون کرد، و منطقی باهاشون کنار اومد، با تظاهر به ندیدنشون، حل نمیشن. موفق باشی :)
ممنون، من موافقم. در حالت کلی بعضی وقت ها عادت می کنیم به ندید گرفتن مشکلات و ابراز نکردنشون و تحلیل نکردنشون. این طوری واقعاْ فشار روحی زیادی به آدم وارد میشه. خیلی خوبه هر آدمی حداقل یه نفر را داشته باشه که براش حرف بزنه، حالا اون یه نفر میتونه از اعضای خانواده، دوست، روانکاو و یا یه غریبه باشه. این خیلی خیلی کمک می کنه. ولی شاید بعضی مسائل اونقدر درونی و شخصی باشن که بازگو کردنشون یه سنت شکنی عظیم شخصی باشه ...
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
این 5، 6 تا پست آخر رو خوندم، ولی در مورد این آخری، راستش خب من نمیدونم دقیقا در موردِ چی هست، ولی به نظر من اتفاقاتی که روی آدم تاثیر میذارن، فراموش شدنی نیستن و نمیشه همین جوری ندید گرفتشون. باید تحلیلشون کرد، و منطقی باهاشون کنار اومد، با تظاهر به ندیدنشون، حل نمیشن.
موفق باشی :)
ممنون، من موافقم. در حالت کلی بعضی وقت ها عادت می کنیم به ندید گرفتن مشکلات و ابراز نکردنشون و تحلیل نکردنشون. این طوری واقعاْ فشار روحی زیادی به آدم وارد میشه. خیلی خوبه هر آدمی حداقل یه نفر را داشته باشه که براش حرف بزنه، حالا اون یه نفر میتونه از اعضای خانواده، دوست، روانکاو و یا یه غریبه باشه. این خیلی خیلی کمک می کنه. ولی شاید بعضی مسائل اونقدر درونی و شخصی باشن که بازگو کردنشون یه سنت شکنی عظیم شخصی باشه ...