جزئی از مه، جزئی از بادم

   مثه هر وقت دیگه ای که اینجا بودم، یه چیزه عجیبی دم غروب منو به سمت دریا می کشونه. با اینکه آسمون ابریه و می دونم که از اغواگری های خورشید در افق خبری نیست، راه می افتم. مه رقیقی شروع میشه و من احساس خوبی پیدا می کنم. هر چه به دریا نزدیک تر میشم مه بیشتر و بیشتر میشه و من دیدم کمتر میشه. به دریا و اسکله که می رسم به زحمت چند ماهیگیر را در آب می بینیم که مشغول نصب تور هست. مه بیشتر میشه. حالا دیگه نور طلایی خورشید از پشت مه به نظر سفید سفید می رسه. مه غلیظ تر میشه. احساس می کنم ابرها پایین اومدن و به سطح زمین رسیدن. احساس می کنم که دارم ابر تنفس می کنم. انگار ابر ریه هام را پر می کنه. چه احساس عجیب و فوق العاده ای. دیگه نمی فهمم کم شدن دیدم به خاطر تاریک شدن هواست یا غلیظ تر شدن مه. نسیم شروع میشه و من در ابرها غوطه ور هستم. روی پوستم نم را احساس می کنم. موج های دریا به سنگهای کنار اسکله می کوبند و من به زحمت کف سفید روی آب را می بینم. دارم جزئی از مه میشم، جزئی از ابر. همه وجودم پر شده. نسیم تبدیل به باد شده و من به زحمت یک متر جلوتر را می بینم. هیچ کس روی اسکله نیست یا اگه هم هست من نمی بینم. مه، تاریکی، صدای موج، باد. یکیش هم برای تغییر حالم کافی بود. رها میشم در ابر و تاریکی. حجاب دیده انگار با حجاب دل در تضاده. پرده ها کنار میرن و من بی واسطه حضور دارم. بدون نیاز به فکر و استدلال و منطق. بدون آداب و ترتیب و رسوم و قواعد. مکاشفه بدون دغدغه دقت و توجه و تمرکز. احساسات در قلبم می جوشند و می رقصند. جزئی از مه، جزئی از بادم. من بی واسطه حضور دارم.