منم و یه تصمیم بزرگ ... کاش همه آثارش فقط به خودم مربوط میشد. بعضی وقت ها احساس می کنم چقدر زندگی کردن سخت میشه. احساس می کنم چقدر بار سنگینی بر عهده هر کسی که به این دنیا میاد گذاشته میشه:
آسمان با امانت نتوانست کشید قرعه فال به نام من دیوانه زدند
میشه سرسری زندگی کرد. میشه به جای تحلیل زندگی فقط زندگی کرد. میشه زود راضی شد و با هر شرایطی سازگار شد. ولی من از او دسته نیستم. احساس عجیبی بهم میگه راه پر پیچ و خمی را باید طی کنم.
این راه را نهایت صورت کجا توان بست کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
کی اون زمانی میشه که با رضایت این ماموریت تموم بشه ... غبطه میخورم به کسایی مثه حافظ که از این مراحل گذشتند، به کسی که اینقد عمیق و دلنشین میتونه امیدبخش حرف بزنه:
ای دل از سیل فنا بنیاد هستی برکند چون تو را نوحست کشتی بان ز طوفان غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
گرچه منزل بس خطرناکست و مقصد بی بعید هیچ راهی نیست کانرا نیست پایان غم مخور
کاش روزی برسه که منم به این مرحله از فکر و اندیشه و یقین برسم. کاش بتونم از پس حوادث سفید و سیاد روزگار، عمیق تر و ثابت تر خقیقتی جاودان را ببینم. کاش من هم خدا را با خوشبختیم نسنجم ...
سلام
لذت بردم از نوشته هات.
خیلی خوبه که با چشم دلت هم دور و برتو نگاه میکنی
برات آرزوی موفقیت میکنم.
همچنین ممنون بابت کامنی که برام گذاشتی
خدانگهدار(گل)
سلام! خیلی وقت بود نیومده بودم وبلاگت. چند وقت پیش ویندوزم رو عوض کردم و تمام لینک هام پاک شدن. فراموش کرده بودم آدرست رو.
این خیلی خوبه که به این فکر کنیم چیزی جز این زندگی روزمره هست. چیزی مهم تر از این. هدفی که باید دنبالش بود. پیداش کرد و سعی کرد بهش رسید. ولی این ماموریت به قول تو تموم شدنی نیست. پیدا کردن راه تازه اول کاره! :)
پاراگراف آخرتم واقعا آرزوی منم هست. مطمئنم اگر یه کم دقت کنیم، تو بدترین شرایطمون و حتی به قول تو بدبختی هامون هم خدا رو حس میکنیم. فقط کافیه نگاهمون رو یه کم عوض کنیم! :)